تازگیها مطلبی خواندم در پلاک 44 از همکارارجمندمان آقای علیمرادخرمی با این شروع  :به راستی ما مربیان، گاهی از گستره تاثیر کارهایی که بر پایه طبیعت مربیگری خود می کنیم،آگاه نیستیم. به مذاقم خوشایند آمد این جمله ، بر این پایه که برخی از فعالیتها بچه ها را تا شب شاد نگه می دارد ، بچه ها نقش هایشان را با خود به خانه می برند ،دیالوگهای مربیان را در ذهن خود مرور می کنند ، به مهربانی  و برخورد مربیان دقیق اند ، و گاه نکاتی را می بینند که از چشم مای مربی پنهان مانده است و بر پایه ی این ریز بینی شان است که گاه دست به کارهایی می زنند که مبنایش بر دلسوزی و عشق به مربیانشان است . ساعت 12 که کتابهایشان را به دستشان می دهیم اصرار می کنند که : خانم ! ما کتابها رو بزاریم؟ ، خانم زوده ما نمی ریم ! خانم تروخدا بمونیم تا یک ؟ در این میان هم عضوهایی پیدا می شوند که قند کانون اند ، مثل آیناز که تقریبا هر نیم ساعت یکبار می آید و می گوید : خانم کتابهایم آماده نشد؟!!! روزهای آخر تیر را از دریچه ی دوربین ببینید : ( به قلم : کوثرالماسی )